#2 Znalazłeś.

Dzień  po degustacji kociąt, wataha wylegiwała się na swojej zarośniętej i przykrytej  już od dawna śniegiem polance.  Tatchit spał, Otis rozmyślał (pewnie o ich marnym życiu, jak zwykle), a Kanae obserwowała migocące płatki śniegu. Zima była dosyć uciążliwą porą roku, ze względu na zdychające zwierzęta w lesie. Zapowiadał się leniwy dzień, ta pogoda zawsze wprawiała wilki w senny nastrój.

***

-Zapowiada się bardzo... ciekawy dzień. – westchnął Tatchit patrząc zmęczonymi ślepiami na resztę grupy.

-Chyba, że ktoś nas odwiedzi – odpowiedziała z (na swój sposób) słodkim „uśmiechem” Kanae.

-Nie sugeruj nawet, że ten odmieniec do nas przyjdzie.

-Nawet jeśli, to co?

-Wygląda na silnego.

-Tchórzysz?

-Nie.

-Tak.

-Uspokójcie się.  – warknął najwyraźniej zbulwersowany Otis. Trzeba przyznać, że to on był najbardziej rozsądnym wilkołakiem. Zawsze (bez wyjątków) wiedział jak się zachować, co zrobić, powiedzieć... a co najgorsze, zawsze ma rację. Po jego kwestii Kanae i Tatchit się ogarnęli. Tak mijała godzina za godziną...

***

-Hej, heeej!

Tatchit otworzył oczy i obrócił głowę. Był to Seth. Odmieniec, o którym była już mowa. Tatchit uważał go za psychicznego, Kanae za normalnego, a Otis... po prostu mu nie ufał. Był wielkim, czarnym wilkiem o pomarańczowych ślepiach. Zawsze szukał kłopotów i wszystkim zawracał głowę. Niby coś normalnego, ale on był ponury, wszystko o czym mówił było... po prostu mroczne...?

-Czego chcesz? – spytał najwyraźniej obudzony Otis.
-Zwady szukam. - odpowiedział szyderczo Seth.
-A co jeśli ją znajdziesz? - spytała Kanae.
-Będzie ciekawie. - rzucił. Tatchit utrzymywał, że jednak jej nie znajdzie, ale wiedział, że im nic nie dotrze do rozumu.
-I to bardzo.

_________________________________________________________________

Mam nadzieję, że znowu się podobało. :3
Posty bd zamieszczać nieregularnie, więc nie miejcie pretensji. I piszcie komentarze.
Pozdro dla Kluska i Majtki. :D

~Teq.